اثر محیط های نگه داری دندان بر روی استحکام باند برشی براکتهای ارتودنسی

    زمینه: در ارتودنسی، باندینگ برای توصیف اتصال براکت به سطوح دندانی توسط رزین باندینگ­ها به کار می­رود. عوامل متفاوتی در استحکام باند براکت­ها دخالت دارند که یکی از آن­ها محیط نگه­دارنده است.   هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر محیط­های نگه­داری دندان­ بر روی استحکام باند برشی براکت­های ارتودنسی در محیط آزمایشگاهی انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی در سال 1390 بر روی 105دندان آسیای کوچک انسانی سالم انجام شد که سه ماه درداخل مواد نگه­دارنده­ای مانند آب مقطر، فرمالین %10، کلرامین T %5/0، تیمول%2/0، اتانول%70، محلول نمکی ایزوتونیک و هیپوکلریت سدیم %25/5 در دمای محیط نگه­داری شده بودند. سطح باکال دندان­ها 30 ثانیه با اسید فسفریک %37 آماده­سازی و سپس 15 ثانیه با آب شستشو داده شد. سپس براکت­هایی از جنس فولاد ضد زنگ ( Dentarum با slot 018/0 اینچ) توسط کامپوزیت و باندینگ TransbondXT ( 3M ) در مرکز هندسی سطح باکال و عمود بر محور طولی دندان­ها نصب شد. استحکام باند برشی با دستگاه Universal testing با سرعت 1 میلی­متر بر دقیقه بررسی شد و داده­ها با آزمون­های آماری توکی ، آنوا، واریانس یک طرفه و روش­های ان پیر(غیر پارامتریک) تحلیل شدند.   یافته­ها: بیش­ترین میانگین استحکام باند برشی (95/20 مگاپاسکال) در کلرامین T %5/0 و کم­ترین (08/13مگاپاسکال) در فرمالین %10 و این تفاوت از نظر آماری معنی­دار بود. طبق آزمون آماری توکی نمونه­های نگه­داری شده در الکل %70 و تیمول %2/0 با هیچ یک از گروه­ها تفاوت معنی­دار آماری نداشتند. نمونه­های داخل کلرامین T %5/0 از نظر استحکام باند برشی با نمونه­های نگه­داری شده در فرمالین %10 و محلول نمکی ایزوتونیک تفاوت آماری معنی­داری را نشان دادند. نمونه­های نگه­داری شده داخل آب مقطر در مقایسه با نمونه­های نگه­داری شده داخل فرمالین%10 تفاوت آماری معنی­داری را نشان دادند.   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، تنها نمونه­های نگه­داری شده در کلرامین T %5/0 نسبت به نمونه­های شاهد (آب مقطر) استحکام قابل قبولی داشتند.